Zowel de roman Mensen in de zon, als Schermers toneelwerk zijn ruim besproken in kranten en andere media.
Verreweg de meeste mediaaandacht kreeg het project Sic transit Gloria mundi uit 2008 Schermer met haar gezelschap Alaska de discussie over privaat geld in de kunsten input gaf door een voorstelling te maken over geld waarbij het decor verkocht werd als advertentieruimte. De adverteerders werden aandeelhouders genoemd en kregen invloed op de inhoud van het stuk. Alaska haalde hiermee dermate veel geld binnen dat de gehele tournee gratis werd gespeeld voor het publiek. Iedereen schreef erover en sommigen spraken er schande van. De quotes en cartoons hierover volgen nog.
Mensen in de zon
'Met deze fraaie harmonie tussen vorm en inhoud is mensen in de zon wat mij betreft het beste debuut van 2013' Jaap Goedegebuure in Trouw
'Een bijzonder geslaagde roman die het verdient de een of andere shortlist te halen' Mark Cloostermans in De Standaard
'Indrukwekkend aan Clara Vik, Stelle Leo en Max is het existentiële verschil in hun stemmen.' **** Simone van Saarloos in NRC Handelsblad
'Er staan daar erg veel zinnen die ik geschreven zou willen hebben. (...) Zij kan een personage of een situatie of sensatie zo snel in een zin of een korte passage weergeven, dat het een evidente waarheid lijkt. Dat je jezelf of iemand die je kent onmiddellijk ook zo ziet. Je vergeet dat het fictie is.' Esther Gerritsen in Trouw
Toneelwerk, een greep uit recensies:
Scherp en grappig. Parool over Moeders
De snibbige dialogen bereiken hier en daar Woody-Allen-kwaliteit en Saskia Temmink en Jan Kruit spelen pittig zonder virtuoos te willen zijn. Het science-fiction-achtige decor neigt naar satire, maar de personages worden net niet belachelijk gemaakt. Nu eens wantrouwen we de slinkse advocate, dan weer klinken haar argumenten voor keuzevrijheid van de ouders heel plausibel. Nu eens lijken die ouders berekenend en ijskoud, dan weer kun je het verdriet onder hun pantser voelen. De wisselende sympathieën die Alaska bij het publiek oproept leiden tot verontrusting. Dat is precies de taak van relevant theater. NRC over De Claim
Theatermaker Jakop Ahlbohm werkt in De Architect voor het eerst met tekst, het resultaat van een samenwerking met toneelschrijfster Marijke Schermer. Zij staat garant voor sterke staaltjes intermenselijke noncommunicatie, gortdroge droefgeestige en pijnlijk herkenbare dialogen. Volkskrant over De Architecht
Vanaf de sneeuwwitte speelvloer lopen draden van ijzer naar boven die fungeren als de snaren van een reusachtige harp. Wanneer de spelers over de draden strijken, ontstaat een jammerlijk-klagend geluid, alsof de goden huilen om al het onheil dat ze hebben aangericht. Regisseur en bewerker Marijke Schermer heeft intieme momenten gecreëerd. Zo zag ik de ontmoeting na jarenlange afscheidspijn tussen broer Orestes en zus Elektra nooit eerder met verstilde verbazing uitgebeeld. Na hun tedere omhelzing volgt de bloedige keerzijde: Orestes gaat hun moeder doden. Daarna wordt hij waanzinnig. Elektra hitst hem op. Maria Kraakman heeft de juiste koppige houding, met een ondertoon van schoolmeisjesachtige verongelijktheid, om Maarten Smit zover te krijgen dat hij tot het uiterste gaat.
Deze uitvoering zit vol technisch vernuft; daarom is ze in het geheel misschien koud en gedistantieerd, er schuilt desalniettemin een poëtische schoonheid in. Het slotbeeld is weergaloos. NRC Handelsblad over Orestes & Elektra
In Brodders in arms schetst Marijke Schermer een humoristisch portret van de weerloosheid van hedendaagse politici, de mediagekte die rond een enkele uitspraak kan ontstaan en de onverschilligheid over degenen die 'buiten de boot vallen'.Financieel Dagblad over Brodders in Arms
Pretentieus en aanmatigend - de Volkskrant over Het Alphapaar
Idealist 3 is een schrijver die met zijn boek De kloof een aanval doet op de democratie. De schrijver lijkt in zijn argumentatie op Pim Fortuyn. Dat is in de mooie tekst van Marijke Schermer (Laat de Arabieren binnen) niet belangrijk. Ze laat de idealist/wereldverbeteraar aan ons zien door de ogen van zijn dochter Alexandra, een meisje van elf dat van haar vader heeft geleerd om almaar vragen te blijven stellen. De vragen van de dochter zijn socratisch slim, ze is een erg goeie leerling. Als er aan het slot veel vragen onbeantwoord blijven, heeft de dochter haar eigen slotgedachten: «De woorden zijn gevangen door de mensen en de mensen zijn gevangen door de woorden. Want de woorden lijken iets te betekenen maar alles wat je vangt doe je te kort. Alles wat vaststaat gaat pijn doen.» Als Matthijs Rümke het toneel wil ombouwen tot een oord van hardop denken – en dat willen hij en zijn ensemble erg graag, dat voel je aan alles in Walhalla – dan doet-ie met dit project een mooie worp. De Groene Amsterdammer over Laat de Arabieren binnen / Walhalla
Het zijn primaire gevoelens die deze levens beheersen. Het hele palet van de halfslachtige uitingen daarvan doet Marijke Schermer in haar tekst mooi en met de nodige diepgang uit de doeken. de Volkskrant over Klei